Vanmiddag ging er een steek door mijn hart. Ons eerste huisje. De tweewoonst waar we woonden toen we trouwden. De eerste thuis voor Grote Pruts. Dit mooie, gezellige huisje hebben ze helemaal laten onderkomen.
Tien jaar geleden heeft Manlief, die ik toen nog net niet kende, er maandenlang tijd en energie in gestoken om dit zo gezellig te krijgen. Een geslaagde renovatie. Voor kinderen was de omgeving echter te lawaaierig en wij houden nogal van onze privé. Liever dus geen pottekijkers (dit mag je letterlijk nemen) in de tuin. En liever geen ruziënde buren wiens geschreeuw we door de muren heen konden horen. We gingen dus bouwen en wonen nu al twee jaar ongelooflijk graag in ons nieuw huis.
Het oude huisje werd verkocht aan de gemeente, die het volledig hebben laten onderkomen. De waterleiding werd niet afgezet en de chauffage niet opgezet deze winter, zodat alle leidingen gesprongen zijn. Een stuk plafond zou naar beneden gekomen zijn. De tuin is helemaal onderkomen en blijkbaar een ideale stortplaats voor afval. In de inrit staat het onkruid metershoog…
Het doet echt pijn als ik dit hoor. Hoe kunnen ze dit nu doen? Wat een verspilling!
En hoe ik dit weet? Wel, dat is nog bijna een verhaal apart. Onze vroegere buurvrouw, die nooit iets zei en altijd haar hoofd omdraaide als we haar zagen, kwam mij daarstraks op de parking van de supermarkt feliciteren met de geboorte van onze dochter. Echt waar, als ik niet in mijn auto had gezeten, ik zou omgevallen zijn. Ze miste ons zo, want wij waren zo een goeie buren. Ik ben er nog niet goed van…
Prutsen 